Służba Liturgiczna Ołtarza

Ministranci istnieją od kiedy w ogóle istnieje nabożeństwo. W narodzie izraelskim było jedno pokolenie wybrane do służby w świątyni pokolenie Lewiego. W Nowym Testamencie początków ministrantury możemy się dopatrywać już za czasów Jezusa Chrystusa. W Ewangelii św. Jana czytamy:  "Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Jezusa: Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby (...) Jezus wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym" (J 6, 8-9, 11)
Tak, więc ów "praministrant" usłużył samemu Zbawicielowi i w ten sposób uczestniczył w cudzie rozmnożenia chleba i ryb, który możemy uważać za zapowiedź Eucharystii. 
Faktem jest, że od początku chrześcijaństwa Biskup sprawował Najświętszą Ofiarę wraz z asystą liturgiczną. Na początku byli to diakoni. Już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa ukształtował się osobny urząd lektora. Był on sprawowany przez chłopców, którym stawiano wysokie wymagania moralne. Wspaniałe świadectwo lektorom tamtych czasów wystawił biskup Cyprian, męczennik z Kartaginy. W jednym ze swych listów opowiada o Aureliuszu, który odważnie bronił wiary i cierpiał z jej powodu. Biskup tak pisze: "Niech rozpocznie posługę lektora. Jego głos, którym wyznawał Boga w tak trudnych okolicznościach, zasłużył na to, by zabrzmiał przy uroczystym czytaniu słowa Bożego."
W późniejszych wiekach publiczne czytanie słowa Bożego zarezerwowane było wyłącznie dla osób przygotowujących się do kapłaństwa. W średniowieczu do mszy św. usługiwali klerycy, a od Soboru Trydenckiego (1545r.) ministranci.
W oficjalnych dokumentach Kościoła wzmiankę na ten temat znajdujemy dopiero w "Mediator Dei" Piusa XII z 1947 r. Zapewne starsi pamiętają jeszcze msze św. odprawiane w języku łacińskim, gdzie ksiądz był odwrócony tyłem do ludzi. Wówczas służyło tylko dwóch ministrantów, zaś prezbiterium było oddzielone od reszty świątyni.
Dopiero Sobór Watykański II (1962-1965) zajął się reformą liturgii i powrócił do starej tradycji Kościoła. Podkreślił rolę ludzi świeckich w sprawowaniu kultu Bożego i powierzył na nowo funkcję lektora także osobom świeckim nie posiadającym święceń. Liczny udział ministrantów i lektorów w liturgii wymaga jednak odpowiedniej troski o należyte przygotowanie ich do wykonywanych funkcji. W soborowej Konstytucji o Liturgii możemy przeczytać: "Duszpasterze niech zabiegają gorliwie i cierpliwie o liturgiczne wychowanie oraz czynny udział wiernych, tak wewnętrzny jak i zewnętrzny stosownie do ich wieku, stanu i rozwoju życia i stopnia kultury religijnej, spełniając w ten sposób jeden z głównych obowiązków wiernego szafarza Bożych tajemnic" (KL 19). 
W Polsce Konferencja Episkopatu powołała do istnienia Krajowe Duszpasterstwo Ministrantów (1964 r.). Stało się to po ogłoszeniu Konstytucji o Liturgii (3.XII.1963). Biskupi chcieli, aby postanowienia KL były od razu wprowadzane w życie także na odcinku formacji służby liturgicznej. Otwarły się szerokie możliwości zaangażowania świeckich: "W odprawianiu liturgii każdy spełniający swą funkcję, czy to duchowny czy świecki, powinien czynić tylko to i wszystko to, co należy do niego z natury rzeczy i na mocy przepisów liturgicznych. Ministranci, lektorzy, komentatorzy i członkowie chóru również spełniają prawdziwą funkcję liturgiczną. Niech więc wykonują swój urząd z tak szczerą pobożnością i dokładnością, jak to przystoi wzniosłej posłudze i odpowiada słusznym wymaganiom Ludu Bożego. Należy więc staranie wychować te osoby w duchu liturgii oraz przygotować do odpowiedniego i zgodnego z przepisami wykonywania przypadających każdemu czynności" (KL 28-29).
 
Patronami ministrantów są święci: Dominik Savio, Tarsycjusz

św. Dominik Savio

Urodzony we Włoszech, w roku 1842, św. Dominik Savio żył zaledwie piętnaście lat, ale zdążył osiągnąć wysoki stopień świętości. Był uczniem św. Jana Bosco, który kochał go jak syna. W siódmym roku życia przystąpił, do I Komunii Świętej. Chcąc pomóc św. Janowi w jego pracy misyjnej, zorganizował towarzystwo pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia. Pomimo że życie św. Dominika płynęło w ubóstwie, pracy i cierpieniach, przepełniała go radość i pogodna świętość. Jest prawdziwym wzorem dla młodzieży. Pewnego razu napisał do przyjaciela: "Tu, na ziemi świętość polega na tym, aby być stale radosnym i wiernie wypełniać nasze obowiązki". Zmarł 9 marca 1857 roku.

św. Tarsycjusz


Święty Tarsycjusz był młodym Rzymianinem, akolitą, należącym do otoczenia papieża Stefana I, za cesarza Decjusza. W tym czasie zaostrzono możliwości widywania się z uwięzionymi i umacnianie uwięzionych chrześcijan Komunią świętą, przed ich męczeńską śmiercią, stało się prawie niemożliwe. Każdy odważny gdy szedł do więzienia z Komunią świętą, narażał się na rozpoznanie i areszt, nie osiągnąwszy nawet celu. W tej sytuacji Tarsycjusz, chłopiec liczący około dziesięciu lat, okazał gotowość pójścia do więzienia z Chrystusem Eucharystycznym. Jednak kiedy szedł kolejny raz z Najświętszym Sakramentem w kierunku więzienia, napadła go
grupa pogańskich rówieśników, zaciekawionych tym, co on niesie z taką troską. Ponieważ bardzo tego bronił, usiłowali zmusić go biciem i obrzucaniem kamieniami, aby pokazał im co niesie. Z pomocą nadszedł mu żołnierz rzymski, Kwadratus, chrześcijanin. Przepędził napastników, jednak chłopca nie dało się już uratować. Zmarł wkrótce z upływu krwi, na skutek odniesionych ran w obronie Chrystusa. Ciało Świętego ,,Męczennika Eucharystii" chrześcijanie pochowali ze czcią w katakumbach świętego Kaliksta. Święto patrona ministrantów i lektorów przypada na 21 listopada.

,,Ministrante" ( z łaciny ) znaczy ,,służyć". Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna. Słowo ,,ministrant" wskazuje szczególnie na służbę we Mszy świętej. 

1. Ministrant jest POMOCNIKIEM przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych. Usługuje księdzu, gdy przygotowywany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy świętej.

2. Ministrant jest tym który, NIESIE ZNAKI. Ministrant przynosi pewne określone przedmioty, które dla liturgii są niezbędne, mają szczególne znaczenie. One mają ludziom wierzącym coś przedstawić i wskazać na inną rzeczywistość.

3. Ministrant powinien sam być ZNAKIEM. Poprzez służbę wskazuje, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych! Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że „uczestniczyć w liturgii" to nie tak jak w kinie albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać!

"Uczestniczyć w liturgii" to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w nią angażując! 

X przykazań ministranta 
1. Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki. 2. Ministrant służy Chrystusowi w ludziach. 3. Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem. 4. Ministrant rozwija w sobie życie Boże. 5. Ministrant poznaje liturgię i żyje nią. 6. Ministrant wznosi wszędzie prawdziwą radość. 7. Ministrant przeżywa Boga w przyrodzie. 8. Ministrant zdobywa kolegów w pracy i zabawie dla Chrystusa. 9. Ministrant jest pilny i sumienny w nauce i pracy zawodowej. 10. Ministrant modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.

Hymn ministrantów

Króluj nam, Chryste, zawsze i wszędzie. To nasze rycerskie hasło. Ono nasz zawsze prowadzić będzie. I świecić jak słońce jasno. Naprzód przebojem, młodzi rycerze, Do walki z grzechem swej duszy. Wodzem nam Jezus w Hostii ukryty. Z Nim w bój nasz zastęp wyruszy. Pójdziemy naprzód, naprzód radośnie, Podnosząc w górę swe czoła. Przed nami życie rozkwita w wiośnie. Odważnie, bo Jezus woła.

MODLITWA PRZED SŁUŻENIEM     

Oto za chwilę przystąpię do ołtarza Bożego, do Boga, który rozwesela młodość moją. Do świętej przystępuję służby. Chcę ją dobrze pełnić. Proszę Cię, Panie Jezu, o łaskę skupienia, by myśli moje były przy tobie, by oczy moje były zwrócone na ołtarz, a serce moje oddane tylko tobie. Amen.    

MODLITWA PO SŁUŻENIU     

Boże, którego dobroć powołała mnie do Twej służby, spraw, bym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach, przez dzień dzisiejszy i całe me życie, szedł tylko drogą zbawienia. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.    

MODLITWA MINISTRANTA    

Panie Jezu Chryste, Ty wezwałeś mnie, abym szedł za Tobą drogą do Ojca. Chcę iść z Tobą, chcę żyć z Ciebie. Bądź światłem, które mnie oświeca. Bądź moim Mistrzem, którego kocham, i za którym idę. Wyryj głęboko w moim sercu słowo Twoje. Naucz mnie patrzeć na Twój przykład. Napełnij mnie Twoim życiem, abym uwielbiał Ojca i służył braciom tak, jak Ty nakazałeś. Wybaw mnie od grzechu. Przełam we mnie to, co się Tobie opiera. Daj mi Ducha Twego i dozwól, aby obietnica Twoja wypełniła się we mnie. Chcę żyć przez Ciebie, z Tobą i w Tobie - w miłości Ducha Świętego ku chwale Ojca. Maryjo, Matko Kościoła, Królowo świata, bądź mi Matką na drogach mojego życia. Wyjednaj mi Matko pięknej miłości Ducha miłości, co nigdy nie ustaje, Ducha mądrości Krzyża, co wiedzie do Zmartwychwstania. 
 
Przy parafii św. Wojciecha istnieje grupa  ministrantów i lektorów , którą opiekujesię Ks.Wikariusz. Stanowią ją chłopcy ze szkoły podstawej i gimnazjaliści.                                                                                                    

Zapraszamy każdego młodego chłopaka który pragnie przyjąć na siebie ten zaszczytny obowiązek bycia blisko Pana Boga.